Przejdź do głównej zawartości

Jak stać się mimowolną atrakcją mistrzostw

Atrakcja kajakowa na  swiąteczny wolny piątek - czyli wiosłowanie po basenie Orakei


Bardzo łatwo udało się znaleźć dobre miejsce do spławienia się - zaparkowaliśmy tuż przy samej rampie.


Płyniemy na rundkę po jeziorze i kanałach.


Oczywiście znów mamy farta bo jest odpływ i gdyby nie poniższa śluza moglibyśmy się pobawić w błotku robiąc babki wiosłami.


Basen Orakei jest odizolowany praktycznie od pływów no i ma fajne wyskakujące latające rybki.


Szkoda że nie udało się upolować zdjecia wyskakujących ryb - a skaczą na prawie metr w górę. Przy odpowienim szczęsciu i miejscu postoju złapalibyśmy pewnie jakąś do kajaka. Za to łapalismy ładne widoki.


We wschodniej części zbiornika są dwa rozdzielające się kanały z kładkami dla pieszych:






 Rozdzielenie kanałów, płyniemy najpierw w lewo:


Domy usytuowane tu osiągają pewnie zawrotne ceny - to prawie centrum miasta:



Kanał kończy się błotnistą płycizną, jest dużo kaczek ale woda bardzo czysta. Oczywiście słona więc może dlatego nie ma rzęsy.


By spławić się z mielizy użyliśmy wioseł i nóg:


Z prawej stronie mniej więcej tak samo ale krócej, no i pod słońce.


Cisza i spokój:


Po tym doświadczeniu wróciliśmy na jezioro chcąc opłynąć je od drugiej strony. Już w drodze do kanałów natykaliśmy się na pływającą motorówkę z narciarzem wodnym którą omijaliśmy szerokim łukiem.
Tym razem zaraz za cyplem pojawiała się ona znów zawijając rundkę przed naszym dziobem. Odczekaliśmy chwilę i powiosłowaliśy za cypel.
Tutaj należało by napisać:

Wtem!
Za załomem skałek ukazała się przystań pełna ludzi, transparentów, skocznej muzyki oraz konferansjera ekscytującego się nieznaną nam imprezą. Strome zbocze klubu żeglarskiego były zasłane publicznością wiwatującą na nieznane nam widowisko. Po zbliżeniu się do pomostu postanowiliśmy dyskretnie przemknąć się wzdłuż wybrzeża gdy tuż za nami przeleciała z łoskotem kolejna motorówka z narciarzem wodnym rozkołysując naszą jednostkę. Zobaczyliśmy jakieś poruszenie na trybunach i na pomost wleciał człowiek w klapkach i kapoku z jakimiś papierami wymachując rękami w naszą stronę. Zostaliśmy dość stanowczo acz z uśmiechem i uprzejmie poinformowani że wjechaliśmy radośnie na międzynarodowe mistrzostwa w akrobacjach na nartach wodnych przecinając tor wodny imprezy. Skorzystaliśmy z rady ponownego przecięcia toru w kierunku środka jeziora i puszczając kolejnego narciarza w trybie bardzo przyśpieszonym i przy domniemanym dopingu ze strony publiki, opuściliśmy teren. Aby zdążyć przed kolejnym zawodnikiem raźno machaliśmy wiosłami przy okazji śmiejąc się z całego ambarasu.
Być może jesteśmy gdzieś tam w relacji z  Auckland Waterskinationals :) jako przerywnik, a może puścili wtedy reklamy?

https://auckland.waterskinationals.nz

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Wspomnienie wysp psów i kurczaków - Cook Islands - Rarotonga cz.II

No i mamy obiecaną,część II Vayanga Itu Na początku wrzucam rewers słynnego banknotu i opowiem jego historię - a że bywam złośliwy to na awers z gołą babą musicie przewinąć do samego końca! Na tej stronie mamy boga morza (Tangaroa) oraz tubylca w swojej łodzi o zachodzie słońca, oraz w tle lokalne monety. By rozpocząć jakoś tę historię w tym miejscu powiem tylko że na drugiej stronie znajduje się niewiasta płynąca topless na rekinie z kokosem w ręku z czym wiąże się legenda: Folklor głosi, że we wschodniej Polinezji żył bóg oceanu zwany Tinirau. Mieszkał na pływającej wyspie zwanej Świętą Wyspą Motu-Tpau, a o jego ukochanej Inie opowiada piosenka z wyspy Mangaia.  Legenda mówi, że Ina zanurzyła się w morzu w poszukiwaniu Tinirau i najpierw wezwała ryby, aby jej pomogły. Były za małe i została wrzucona ledwie do płytkiej laguny. Cztery próby doprowadziły ją jedynie do zewnętrznej rafy, a ryby, które próbowały jej pomóc, zostały trwale naznaczone biciem, jakie im zadawała. Wtedy rekin mo

Round the Goory - jeszcze raz

Wilka, jak mówią, ciągnie do lasu.  Obecnie jako że mamy już zaawansowaną jesień można raczej przy okazji dostać w lesie wilka. Jakkolwiek nie patrzeć upatrzyłem sobie pewne wyzwanie do zrealizowania nim ogarnie nas mroźna zima - uhu, ha.: Czyli w dzień dwanaście w nocy dwa - Finowie zakładaliby pod wieczór podkoszulki ale z drugiej strony pewnie by wygineli Grecy....ale do brzegu: Wyzwanie polegało na zrobieniu podobnej rundki jak kiedyś urodzinowo samochodem. Dookoła masywów Pihangi i Tihii, Tongariro z Mt Ngauruohe oraz niemalże wiecznie śnieżnego Ruapehu -  tym razem rowerem . Miało być jak za starych czasów - czyli rower, wszystko ze sobą: namiot ,śpiwór, mata, tratatata i pewnie udowodnienie samemu sobie że jeszcze cały czas mogę.  Taki to syndrom wieku średniego - nic nie poradzisz. Przygotowania do planowanej pętli prawie dwustu kilometrów trwały nieco ale i tak nie obyło się oczywiście bez improwizacji na ostatnią chwilę - tych McGyverowych, co ratują sytuację za pięć dwunast

Jesień i zima idzie - nie ma na to...

 Witam po dluższej przerwie na kolejną w miarę możliwości bierzącą porcję Nowozelandzkiego grochu z kapustą lub lokalnie - fish&chips. Dziś będzie o kilku wyrwanych letnich dniach z objęć cyklonów i huraganów, jak zwykle dział rowerowy, remontowo-budowlany z prawie finalizacją kuchni,i inne nieokreślone takie tam. Dział związany z drukiem 3d przekroczył objętościwo moje wszystkie wyobrażenia i znajdzie miejsce w dedykowanej serii. Mieliśmy po drodze jak już wiecie sezon cyklonów, trafiło też w Australię ale Ozzi mieli fart i wir kategorii czwartej wbił się w kontynent w takim miejscu że tylko nawodnił pustynię i zdemolował dwa składziki na rękawice bokserskie dla kangurów. Potem, jak to w życiu, nastąpiła jesień i o dziwo zaskoczyła piękną pogodą.  Zaczniemy jednak od zbiorów lokalnych, było więcej, ale zostały spożyte (pomidory i truskawki): Było bardzo dużo żółtych cukinii, wszystkie zdecydowanie za dobre by dały sie upolować na czas. Papryka wprawdzie po sąsiedzku ale też lokaln