Dwa lata w roku - czyli owce, kiwi i niebo do góry nogami.

Brytole oraz i kiwi zwykli mówić "Let's address this elephant in the room" co w wolnym tłumaczeniu oznacza poruszenie tematu tajemnicy poliszynela.  Nasz słoń jest niebieski i nie tak słoniowaty jak ten którym podróżowaliśmy w Danii.  Nazywa się Yamaha Tricity 155. To ewolucja mojego backupu na dojazdy do pracy i co tu się oszukiwać przecudowna zabawka na ładne dni we dwoje z wiatrem we włosach.  Okazało się bowiem że podobnie jak w Unii Europejskiej pojazdy trzykołowe są bardzo atrakcyjną alternatywą dla tych co nie chcą użerać się z kursami i wygiętymi ósemkami na placach, a mają już jakieś tam doświadczenie z jedno lub trzy-śladem.  Co lepsze, w zależności od prawa jazdy lub życzenia masz tu wybór, albo rejestracja na samochód czyli:  pełne tablice, coroczne przeglądy i tani jak barszcz oc/roczne opłaty bo od samochodowej pojemności, hehe.  Lub jako motor:  tylko tylne tablice, brak przeglądów, spore OC/roczne opłaty wg. stawek moto i grupy ryzyka.  Zmianę homologacji

Old coach road to ogniwo łączące Ohakune i Horopito w XIX wiecznej tygodniowej podróży z Wellington do Auckland.  Ostatni bastion buszu gdzie pasażerowie musieli wysiadać z pociągu i przez wiele godzin tłuc się wąskimi powozami konnymi do przesiadkowej stacji po drugiej stronie gór i wąwozów. Oczywiście nim to było możliwe i powstała alternatywa inna niż statek dookoła wyspy czy czołganie się w buszu ścieżkami plemiennymi ktoś musiał tę drogę przeryć i wybrukować. Sir John Rochfort w 1884 roku oczywiście wszystko rył ręcznie (standard na tamte czasy) mając nieustanne jazdy z Maoryskimi plemionami (standard na każde czasy).  Jak rozumiem praca nie była szczególnie lekka, gdy co jakiś czas musisz wyciągać dzidę z pleców.  Po kolejnych przepychankach (i zebranej pokaźnej kolekcji dzid) udało się wydrążyć tunel i wybudować dwa godne podziwu stalowe wiadukty, wszystko nie na długo i nieco na próżno bo tunel okazał się za niski, a trasa zbyt kręta dla bardziej współczesnych pociągów. Wobec t