Pozostałe aktywności około-zimowe

 Gdy zima zadomowiła się na dobre...choć gdy finalizuje ten post czuć już wiosnę

Wiem że to abstrakcja przy Waszych 30 stopniowych upałach ale ja tu folią okna obkładam by jakoś dożyć do wymiany tego jedno-szybowego wynalazku.

Więc, albo gdy dzień jest słoneczny to w nocy jest na minusie, albo leje i jest taki polski październik. Przy odrobinie szczęścia można w słoneczny dzień wrócić nawet do szortów i podkoszulka (ale na krótko).

Tak to z grubsza wygląda - śniegu na razie nie stwierdzono w okolicy jeno na szczytach na horyzoncie.

A im zimniej to z gór bardziej dymi...

Jeden dzień w pracy nietypowy bo był czyn społeczny tak zwany - czyli pojechaliśmy razem i od Jonnego wzieliśmy vana i narzędzia by sadzić drzewka pod stadionami w Taupo wolontaryjnie w firmowych strojach. 

Impreza urządziło Greening Taupo i okazało się że te trzy tysiące do posadzenia znalazło swoje miejsca korzeniami mniej więcej w dół w czasie rekordowym i około 14 nie było już za bardzo co sadzić. Frekwencja dopisała tłumnie, mnóstwo rodzin z dziećmi, policjanci, strażacy i całe klasy szkolne.

Optymistyczny zestaw łopat:

Instrukcje w dwu językach - jak zwykle wersja maoryska przywoływała na myśl bojowe ultimatum ostateczne - jednak bez wywalania jęzora:

Ania inauguruje pierwsze drzewko, teren już podziurkowany:

No i jest, teraz sadzimy stąd do południa:

Krok 1. - delikatny masaż oddzielający od doniczki:

Krok 2 - tym do dołu, tu też należy wymiętolić korzonki:

Krok 3 - umocnienia fortyfikacyjne:

Krok 4: Focia:

Imprezę zasponsorowało Greening Taupo:

To nie koniec tej historii  bo vanem trzeba było wrócić do pracy, a tu akumulator padł. Być może wyłącznik świateł w pozycji "ON" miał tu coś na rzeczy. Szybki telefon bo w okolicy był Vern z kablami. Jak się okazało podłączenie Mitsubushi Delica 3.0 po Toyotę Hiace bodajże 2.2 nie pozwala nawet raz zakręcić rozrusznikiem."Aaa no to odpalimy z holu?" tak ,tylko że to automat - a więc odpada.

Stanęło na tym że holujemy do zaprzyjaźnionego warsztatu. Jechaliście kiedyś na 2 metrowym holu bez wspomagania kierownicy i hamulców? Wspomagając się ręcznym dojechałem na miejsce z obolałym ramieniem i rozszerzonym repertuarem przekleństw na ten tydzień. W warsztacie mieli wielki akumulator przenośny i Delica odpaliła.

Po prawie roku odwiedziliśmy, puste w moje weekendowe czwartki, Wairakei Terraces. Nie jest bardzo tanio ale świeżo zasilane gorącym strumienie wprost ze skał sadzawki robią robotę:

To tylko jedno z czterech połączonych tarasowych jeziorek, w każdym można znaleźć "swoją" temperaturę:

Ja na przykład już znalazłem, z góry nade mną spływa wrzątek:

Bardzo przyjemne wygotowanie się:

Nad tarasami Wairakei można wjechać sobie na widokową górkę. 

Widok głównie na studnie geotermalne i plątaninę rur. Studnie mają od 300m głębokości i więcej i każda wypluwa megawat efektywnej pary przez okrągły rok. Na jednym ze szlaków rowerowych - to już te górki na horyzoncie znalazłem tabliczkę do studni numer 236, więc zakładam, że mocy nie brakuje. 

 
Podczas srogiej zimy w Taupo otwarto sezonowe lodowisko pod foliowym namiotem - taki wybieg dla dzieci, ale fajni było pokręcić kółeczka.

W tle nawet widoczna górka saneczkowa dla szkrabów:
 

W te słynne długie zimowe wieczory - tym razem ogrywamy Terraforming Mars:

Wtem!

Jako że mamy sezon odkrywania, w ten weekend (a jakże, czwartkowy) odkrywamy w końcu naszą górę narciarską - na pierwszy raz Whakapapa nad znanym już stąd Chateau de Tongariro.

Po wpiłowaniu się na serpentyny deszcz przeszedł w śnieg, na szczęście nawet na letnich oponach dało radę wjechać pod wyciągi. Po krótkim zakopaniu się w półmetrowej zaspie i wypchnięciu z niej samochodu posiłkując się ekipą z jeepa  - parkując na parkingu poniżej z którego będziemy mieć szansę potem wyjechać - dotarliśmy do przebieralni:

Na początek Happy Valley czyli tutejsza ośla łączka:

Na razie standardowo.

A tu... WTEM nr.2 !

To moja Nemesis na dziś, ma być inaczej i coś nowego to i jest:

Jak widać ktoś tu daję radę, następny slajd:

Żona pomknęła w dół we mgłę - trzeba sobie jakoś radzić:

Po kilku rundkach udało się zsynchronizować na szczycie, bo jak widać (albo i nie) nie bardzo widać.

Żadnych wrzutów na jutubka, Żonka daje radę i bezproblemowo wysiada z wagonika:

Czas na oficjalną prezentację, bawiłem się nieźle i nawet nie miałem aż tak obitego tyłka jak na pierwszy raz z "parapetem":

Tak się robi wstęp do staropolskiego orła.

Chwilę po odzyskaniu równowagi ducha i ciała.

No dobra, jak zwykle jak coś robię po raz pierwszy to mi wychodzi, potem zwykle jakoś gorzej - taki typ.

 

A więc, jak na radosny eksperyment całkiem fajnie, ale chyba wracam do nart:)

Zima ma swoje uroki...