Wspomnienie wysp psów i kurczaków - Cook Islands - Rarotonga cz.I

 

Kia Orana!

Część Pierwsza. - Vayanga Tai

Dziś odwiedzimy nasze zimowe wakacje - 12 dni na "Raro" - jak nazywają ją Kiwi.

Gdzie to jest?

Jakieś 3-4 godziny lotu z NZ oczywiście na północny-lekko-wschód. Na wysokości mniej więcej Fiji ale z nowo-zelandzką walutą (są lekkie wyjątki, ale o tym później), lokalną kulturą podobną do maoryskiej, strefa czasowa "z drugiej strony lini zmiany daty" a więc wszystkie atrakcje w stylu: przyjadę wcześniej niż wyjechałem i jestem dzień w plecy w drodze powrotnej. Klimat oczywiście tropikalny ale w zimie jest przyjemne 23-26 st C. Wilgotno, co może być na dłuższą metę męczące. Cywilizacja szczątkowa ale znają widelce, internet jakiś jest choć od monopolisty Vodaphone - więc gratisowe wifi to pojęcie nieznane, dookoła relaks - zegarki są tylko delikatną sugestią, Dżizas na bilboardach w wielu odsłonach i kościółki wszelakie oraz lokalna maniana jeżdżenia gratami poklejonymi taśmą klejącą w klapkach przez cały rok. 

Dlaczego tam?

Od czegoś trzeba zacząć zwiedzanie Oceanii, a Raro to najłatwiejszy start dla NZ Pakeha (czyli nas - Europejczyków). Praktycznie najtańsze loty do ciepłego klimatu w zimie, choć jeśli chesz ekspolorować okoliczne perły typu wyspa Aitutaki wychodzisz już niebezpiecznie w rejon cen czarterowych dla zamożnych. W podobnej cenie bywa tylko czasem Fiji, Tonga czy Vanuatu.

A więc ile i dlaczego tak drogo?

Budżetowo około $600 za bilet powrotny od osoby i mniej więcej od $1600 za dwójkę na 12 dni w 2..3 gwiazdkowym standardzie ze śniadaniami i aneksem kuchennym na resztę.  Jedzenie raczej drogie bo wszystko oprócz kokosów i ryb lata z NZ więc za najtańszy serek czy dżemik zapłacisz 2-3 razy tyle co w NZ. Bezglutenowy trend nie bardzo jeszcze dotarł więc żeby nie mieć ekscesów żołądkowych musiałem spakować trochę z domu - bezproblemowo, byle  by w oryginalnych paczkach.  Ratunkiem jest dyskont z mrożonkami gdzie kupowaliśmy zlodowaciałe kabanosy i mięsko z Kalifornii oraz azjatyckie mieszanki paszowe z niezidentyfikowanego mięsiwa. Pomidory, inne warzywa oraz owoce oprócz kilku lokalnych masakrycznie drogie. W fastfoodach jest już ok ale nie ma co liczyć na McDonaldsa - raczej lokalny fried magic chicken coś tam. Mnie jak zwykle ratowało fisch & chips ewentualnie zestawy śniadaniowe bez chleba. Atrakcje w miarę dostępne i ceny nowo-zelandzkie więc można sobie pozwolić na parę rejsów łódkami czy wypożyczenia sprzętu. Dla chetnych i z własnym transportem snorklowanie może nie kosztować nic, a autostop okazało się że działa klawo jak cholera.

Koniec wstępu jedziemy ze zdjęciami wiecznego lata:

Kia Orana - czyli Kia Ora po Rarotondzku.

3cia w nocy - z samolotu jak z autobusu piechotką do mikroterminala.

Gdzieś w srodku nocy - dzięki kolejnym obsuwom lini Jet (taki lokalny WizzAir czy Ryanair) - docieramy wreszcie na nasze spanie - mamy apartament z tarasem większy od naszego domu w NZ więc śpimy  pierwszą noc wśród huku fal zza okna. Okna są umowne - takie szybki uchylne z siatką na komary. 

Po obudzeniu się gdzieś w okolicy dziewiątej. 

Z drugiej strony widok na mały basen - woda w sam raz i ładnie podświetlany nocą.

Pierwszy spacerek do sklepu.

Lokalny sklepik - niewiele tam jest ale trzeba przywyknąć.

Jedna ze stacji do tankowania gratisowej wody pitnej - zwykle przy misjach kościelnych - dostepne wzdłuż całej okrężnej drogi dookoła wyspy. To jest super sprawa jak poruszasz się w upale rowerem.

Kurczaki są wszędzie - szczególnie w Lucky Rooster cafe!

Do piania o każdej porze dnia należy także przywyknąć.

Dzięki zamieszaniom stref czasowych wygląda to na śniadanie na obiad jutro.

Jedyna opcja dla mnie - bezglutenowe śniadanie - było całkiem ok.

Jeden z najlepszych oznaczeń kibelka dla wszystkich modnych gender jaki widziałem.

Lokalne centrum handlowe CITC w Avarua czyli stolicy wyspy (5 minut autobusem z naszej kwatery)

Bogactwo kościołów wszędzie - czułem się jak na osiedlu w Lublinie - tylko u nas pewnie nie ma adwentystów dnia siódmego obok redemptorystów-prezbiterianów dnia innego czy coś...

Tak wygląda port w Avarua, wraz z niedostepnymi błotno-skalistymi górami wewnątrz.

Cieeeepło !

Lokalna choinka zrzuca witki.

Tak wygląda tutejszy transport - skuterki typu Honda Cub i jej klony we wszelkim stanie rozkładu.

Jeej! nasze ogórki z Krakusa - cena : jakieś 38 zł...

Jest i autobus - dla ułatwienia zgodny i niezgodny z ruchem wskazówek zegara (Clockwise & Anticlockwise) więc albo objeżdżasz wyspę w prawo lub w lewo, mniej więcej co godzinę. I tyle jesli chodzi o publiczną komunikację. Aha kończą radośnie obsługę o 16 więc trzeba trochę zaplanować.

Po zaopatrzeniu w niezbędnę wiktuały jetlag należało zwalczać w odpowiedniej atmosferze.

Wróciliśmy po spacerku na nasz taras - na dziś wystarczy, jutro mamy już zarezerwowane rowerki.

Widoki z naszego tarasu po raz kolejny.

Zejście nad szumiący 24h ocean.

Plaża składa się z mniej lub więcej zerodowanych koralowców:

Niektóre bardzo piękne ale biosecurity w NZ wyrwało by nam portfele przez gardła oraz wtrąciło do ciemnicy więc lepiej zostawiać wszystko tam gdzie jest.

Drugiego dnia zgodnie z planem odbieramy rowery - co okazuje się strzałem w dziesiątke jeśli chodzi o komunikację - droga dookoła jest płaska jak stół - by odpocząć od ruch skuterków jest druga bliżej gór (Ara Metua) co oznacza lekkie podjazdy i szczątkową nawierzchnię, co jakiś czas i tak trzeba wrócić na drugi krąg do głównej (Ara Tapu) bo rzeczka i syndrom jednego mostku. Wyspę można objechać w 2-3 godzinki po zewnętrznej i pół dnia zwiedzając wertepy Ara Metua:

Wyjątkowo dobry kawałek nawierzchni na Ara Metua - takie rzeczy tylko obok stolicy.

Dzień jak codzień - lokalny kozioł wpyla kuru (breadfruit)

Plantacja ninita inaczej pawpaw czyli papaji.

Najczęstszy znak na wewnętrznym kręgu Ara Metua, i dobrze bo dzięki żwirkowi i wertepom nikt tu nie pędzi.

 

Budka z produktami lokalnymi obok plaży Muro

Mimo że to nie święta doceniliśmy lokalne bojo-bombki na Muro.

Oto nasze pojazdy na następny tydzień z kawałkiem, mimo raczej budżetowego wyposażenia spisywały się dzielnie.

Tak wygląda laguna Muri - płycizna z rozsianymi wysepkami w stefie odizolowanej od wielkich fal rafą koralową.

Pływy są tu bardzo widoczne i poziom wody zmienia się bardzo szybko.

Jedno z ujść lokalnej rzeczki do laguny.

Po plaży podczas odpływu świetnie jeździ się rowerem.

Po lagunie krążą łodzie muzyczne z przezroczystym dnem - więcej o nich później bo to atrakcja której nie wolno przegapić głównie z uwagi na muzyczno-rozrywkowy talent tubylców.

W drodze powritnej złapaliśmy nieco deszczu i najlepszą tęczę nad laguną:

Oraz znaleźliśmy korzenie z Turangi w Turangi Village:

I to już kolejny dzień:

Wstajemy wcześnie na wschód słońca oraz z uwagi na zamieszania z rytmem biologicznym - bo dziś dopiero jest pierwszy dzień, znaczy wczoraj, czyli jutro eh...nieważne.

Do centrum autobusem, a potem na kawę pod bananowcem

Przy okazji scenka rodzajowa - tak tu się wozi dzieci. Pasy, foteliki, poduszki powietrzne... zapomnij rospasany Europejczyku.

Stacja nasłuchu obcych cywilizacji - czyli satelitarny dostęp do sieci Vodaphone. Taka lokalna tpsa.

Część lokalnie zarasta - czyli Raro-manjana.

Dziś rozgrzewka trekkingowa bo prognozy wyraźnie ostrzegają że bedzie popadywać więcej, a podobno w górach jest wtedy niemożebna ślizgawka. Po niedawnym lokalnym opadzie próbujemy jak jest. W Raro samo znalezienie szlaku jest już jakimś osiągnięciem bo zwykle albo znajdujesz stado lokalnych psów i jesteś odprowadzany szczekaniem do jakiejś chałupy albo toniesz w bagnie. 

Z reguły obie rzeczy naraz...

Po odfajkowaniu osiągnięcia numer jeden (choć połowicznie bo szlak ginął w buszu bez wieści) znaleźliśmy w bonusie stadko chrumkaczy:

Wybraliśmy się więc na przechadzkę wzdłuż nieco bardziej utwardzonej drogi:

Lokalny zwyczaj typowy dla tego miejsca to przydomowe cmentarzyki z daszkami. Zresztą ulubione legowiska psiaków bo chłodno od płyty i daszek też jest.

To też dość częsty widok dookoła - wnętrze bardzo różni się od zewnętrza wyspy:

Jak dowiedzieliśmy się później mając jakiekolwiek korzenie z Cook Islands nawet sprzed wieków będąc kiwi można dostać tu kawałek ziemi i nie płacąc nic mieszkać w czym popadnie. 

Płaci się tylko za prąd. Czyli można zostać lokalnym menelem - trendy bo "off-grid"

Tak rosną Meika czyli lokalne banany, co ciekawe na zielono się je grilluje...

Kokosy pączkują wszędzie i w każdych warunkach - ktoś nabił takiego na metalową tyczkę:

Jedyna pozostałość "naszych" Maorysów - lokalny krąg kamieni "Stonehenge":

Te kwiatki są wszędzie i we wszystkich odsłonach - główne na głowach pań. Zobaczycie później...

I znów na lagunie Muri - czekami na naszą wieczorną wycieczkę na paddle boardach w zwykłym towarzystwie psów wyspowych.

Słońce zachodzi - idziemy na odprawę:

Miałem w zasadzie wziąść kajak ale wyszło tak że zabrakło i nic nie żałuję. Perspektywa stojąca wycieczki o zachodzi słońca i w nocy z oświetlanie dna rafy daje naprawę większą szansę na zobaczenie żółwi i tego co pod spodem.

 Po zapoznawczej rundce po lagunie, odnalezieniu zainteresowanego światłami żółwia połyneliśmy na wyspę. Tam po kilku plemiennych historiach dostaliśmy pokaz żonglowania ogniem i co gorsza zachęceni do wywijania samemu. 

Udało się każdemu z nas nie podpalić siebie czy współbiesiadników i wycieczkę zakończyliśmy płynąc z powrotem rozświetlając dna światłami desek i kajaków. Oczywiście podczas całej wycieczki towarzyszyły nam psy dzielnie płynąc z nami, w powrotnej drodze, jak to się często podobno zdaża kilka z nich postanowiło się wdrapać na deski - Ania więc miała mokrego pasażera.

Ogólnie bardzo fajnie - pływanie w rafowej lagunie ma swój klimat i było warto choć gopro nie lubi nocy i podczas plynięcia mam zdjęcia samych dzikich mazaji...

W kolejnym odcinku:

Więcej rowerów, czarny kamień i wariaci z Tama, koncerty, dużo rybek i raf a także poduszki z kokosów i banknot trzy w jednym z rekinem i gołą babą....

Już niedługo - Meitaki, aere ra!